2.1 தம்மபதம் பின்னணி கதைகள்

 அப்பமாதவக்க (Appamādavagga) – விவேகத்துடன்  வாழ்வது

2.1 தம்மபதம் பின்னணி கதைகள் (தம்மப்பதம் செய்யுள் 21,22,23 )

2.1 Dhammapada Atthakatha 

(Verse 21, 22, 23)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

***

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே, சிலர் அழகால் மயங்கி விடுகிறார்கள். சிலர் செல்வத்தால் மயங்குகிறார்கள். சிலர் அறிவால் மயங்குகிறார்கள். மற்றவர்கள் பதவியால் மயங்குகிறார்கள். “மயக்கம்” என்பது மனதால் பற்றுதல்—அதாவது பெருமை, அகந்தை, திமிர் போன்ற தன்மைகளை வளர்ப்பது.  இவ்வாறு மயங்கியவர்கள், இறுதியில் அந்த மயக்கத்தால் அழிக்கப்படுகிறார்கள்.

புத்திசாலியான ஒருவர் ஒருபோதும் இவ்வாறான முட்டாள்தனமான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவதில்லை. அவர் பெற்றதை பயனுள்ளதாக்கி மாற்றுகிறார். நீங்கள் இப்போது படிக்கின்ற இந்தக் கதை அத்தகையதொரு நிகழ்வு. இது நன்மையும் தீமையும் பற்றிப் பேசுகிறது. நன்மையால் வரும் மகிழ்ச்சியும், தீமையால் வரும் துயரமும் ஒருவரின் சொந்த செயல்களிலிருந்து தோன்றுகின்றன.

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

நமது புத்தர் ஒரு முறை பயணம் செய்தபோது, அவர் குரு (Kuru)  எனப்படும் நாட்டிற்கு வந்தார். அங்கு கம்மாசதம்ம எனப்படும் சிறிய ஊரில் தங்கினார். ஒருநாள், ஆழமான கருணைத் தியானத்தில் இருந்தபோது, புத்தர் உலகத்தை தன் திவ்ய கண்களோடு நோக்கினார். அந்த பார்வையில், அவர் ஒரு தீங்கற்ற தந்தையையும் தாயையும் கண்டார். தந்தையின் பெயர் மாகந்திய என்ற பிராமணர், தாயின் பெயரும் மாகந்திய. அவளும் ஒரு பிராமண பெண்.

இவர்கள் பிராமணர்கள் என்பதால் உயர்ந்த சாதியினராவார்கள். இந்த இருவருக்கும் அரிய அதிர்ஷ்டம் இருந்தது—அவர்களுக்கு நான்கு அரிய சத்தியங்களைப் புரிந்து, ஞான பாதையில் முன்னேறுவதற்கும், ஸோதாபன்ன நிலையை அடைவதற்கான சாத்தியமும் இருந்தது. 

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

புத்தர் இந்த தம்பதிக்கு ஆன்மிக திறன் இருப்பதைப் பார்த்தார். ஆனால் மாகந்தியரும் அவரது மனைவியும் தங்களது அதிர்ஷ்டத்தை உணரவில்லை. அவர்கள் தங்களது அதிர்ஷ்டம் என்பது மிக அழகான மகளைக் பெற்றதில்தான் உள்ளது என்று நம்பினர். அந்த மகளின் தோற்றம், பார்த்த அனைவரின் கண்களையும் இதயத்தையும் கவர்ந்தது. பெற்றோர் பெருமிதம் கொண்டனர்; அந்த அழகான மகளால் தங்கள் குடும்பத்திற்கு செழிப்பு வந்ததாக நம்பினர்.

மாகந்தியர் தன் மகளின் அழகுக்கு ஒப்பான இளைஞனை சலிக்காமல் தேடினார். ஆனால் அவளுக்கு ஒப்பானவர் எவரையும் காணவில்லை. அத்தகைய ஒருவரை காணும் நாள், பெருமையான நாளாக இருக்கும் என்று அவர் நம்பினார்.

ஒருநாள், மாகந்தியர் தன் வேள்விச்சாலைக்குச் சென்றார். அங்கு, ஒரு அத்தி மரத்தின் நிழலில், ஒரு இளைஞர் தியானத்தில் அமர்ந்திருந்தார்—ஒளிரும், அமைதியான முகத்துடன் காணப்பட்டார்.

“யார் இவர்...? உண்மையில் அழகானவர். இவ்வளவு மாட்சிமைமிக்க இளைஞனை நான் பார்த்ததே இல்லை. தங்க நிறம், ஒளிரும் தோற்றம், சரியான உடல் அமைப்பு. இப்படிப்பட்டவர் என் மகளை மணந்தால் எவ்வளவு சிறப்பாக இருக்கும்!”

மாகந்தியர் கண்டது புத்தரைத் தான். அவர் புத்தரை பார்த்து மகிழ்ச்சியில் மூழ்கி, தன் மகளுக்கான தெய்வீகமான ஜோடியாகக் கண்டார்.

அவர் வியப்புடன் பின்வாங்கினார். விரைந்து வீட்டிற்குச் சென்று மனைவியிடம் கூறினார்:

“மனைவி... மனைவி... இது உண்மை... உண்மையாகவே... நான் பல ஆண்டுகளாகக் காத்திருந்தவர் வந்துவிட்டார். பேச நேரமில்லை—அவர் சொர்க்கலோகத்திலிருந்து இறங்கியவரைப் போல இருக்கிறார். அவர் போவதற்குள் நாம் செல்ல வேண்டும். எங்கே நம் மகள்? மாகந்தியியா (அவளுக்கும் அதே பேர்)... நம் மகள்... நாம் உண்மையில் அதிர்ஷ்டசாலிகள். நான் அவளுக்குத் தகுதியான ஒருவரைக் கண்டுள்ளேன். உண்மையில், அவளின் அழகும் கூட அவருடன் ஒப்பிட முடியாது. இப்படிப்பட்ட தெய்வீகமானவர், அதே அளவுக்கு அழகான ஒருவரையே விரும்புவார். மகளே, விரைவில் தயாராகிவிடு. நாம் இப்போதே செல்ல வேண்டும்.”

தந்தையும் தாயும் மாகந்தியாவை அழகிய நகைகளால் அலங்கரித்தனர். அவளது கண்களுக்கு மையிட்டனர், கால்கள் இளஞ்சிவப்பாக வண்ணமிடப்பட்டன, கைகளில் வளையல்கள், கணுக்கால்களில் ரத்தினங்கள் பதிக்கப்பட்ட  சிலம்புகள். அவளது முடி அலங்கரிக்கப்பட்டு மலர்களால் அழகு படுத்தப்பட்டது. முகம் பட்டு முக்காடோடு மூடப்பட்டது. மூவரும் அத்தி மரத்திற்குச் விரைந்தனர்.

ஆனால் அங்கு யாரும் இல்லை.

“எங்கே அவர்...?”

மாகந்தியர் சுற்றிப் பார்த்தார். யாரும் தெரியவில்லை. அவரது மனைவி தரையை ஆராய்ந்தார்.

“பாருங்கள்... இங்கே ஒரு பாதச்சுவடு இருக்கிறது. ஆனால் இது நாம் எதிர்பார்த்தது போல இல்லை. இந்தப் பாதச்சுவடு இன்ப உலகைச் சேர்ந்தவரது அல்ல. இது ஒரு முனிவரின் அடிச்சுவடுகள்.”

“ஓ மனைவி... இப்போது நீ சந்தேகிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாய். இவ்வளவு மகிழ்ச்சியான தருணத்தில் நீ மூடமாகப் பேசுகிறாய். நம் மகள் அவரை சந்தித்தவுடன் மாற்றம் ஏற்படும் என்று நான் நம்புகிறேன். நாம் அவரைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.”

“அங்கே... அந்த மரத்தின் கீழ்... நான் சொன்னவர் அவர்தான். விரைவாக செல்லலாம்.”

மூவரும் புத்தரின் பக்கம் நம்பிக்கையுடன் சென்றனர். மாகந்தியர் தன் மகளை முன்னால் அழைத்துச் சென்றார். அவள் தன் முகமூடியை சிறிது தூக்கி, புத்தரை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தாள்.

புத்தரின் பதிலும் மாகந்தியாவின் சீற்றமும்

மாகந்தியாவின் தந்தை, தனது மகளின் ஒப்பற்ற அழகை புகழ்ந்து, புத்தரிடம் திருமணத்திற்கு வழங்கினார். அரசர்களும் அவளது கையை நாடியதாக கூறினார். அவர், புத்தர் மட்டுமே அவளுக்குத் தகுதியானவர் என்று வலியுறுத்தினார்.

மாகந்தியாவும், புத்தரின் தெய்வீக தோற்றத்தால் மயங்கி, தன்னை உலகில் மிக அதிர்ஷ்டசாலியான பெண்ணாகக் கற்பனை செய்தாள்.

ஆனால் புத்தர், மாகந்தியாவை பார்வையிட கூடவில்லை. பதிலுக்கு, அவர் கருணையுடன் மாகந்தியாவின் தந்தையை நோக்கி கூறினார்:

“புண்ணியமிக்க பிராமணரே, இந்த மனதை வெல்வதற்கும், அதிலுள்ள மாசுகளை நீக்குவதற்கும் நான் ஒரு பெரிய போராட்டம் நடத்தியுள்ளேன். உலகின் பல வடிவங்கள் மனதை ஏமாற்றி, ஒரு விலங்கு வலையில் மாட்டுவது போலக் சிக்கவைத்துவிடும்.

மாரனின் மகள்கள்—தண்ஹா (பற்று), ரதி (ஆசை), ராகா (காமம்)—என்னைக் கவர முயன்றனர். ஆனால் அவர்கள் தோல்வியடைந்தனர்.

அத்தகைய தெய்வீக மாயைகள் கூட என் மனதை சாய்க்க முடியவில்லை என்றால், இப்போது இந்த (மாகந்தியாவின்) அசுத்த உடல் என்னை எப்படி கவர முடியும்?”

புத்தர் மனித உடலை மாசுபட்ட பாத்திரமாக விவரித்தார்—அழுக்குகளை மறைக்க நகைகளைக்கொண்டு அலங்கரிப்பதும், துர்நாற்றத்தை மறைக்க வாசனை திரவியங்களை பயன்படுத்துவதும்... அவர் கூறினார்: “அத்தகைய உடலை என் காலால் கூட தொட மாட்டேன்.”

மாகந்தியாவின் பெற்றோர் அதிர்ச்சியடைந்தனர்—புத்தரின் ஞானத்தால் மட்டுமல்ல, அவரது ஒளிரும் தெளிவும், ஆழ்ந்த பார்வையாலும். அவர்கள் அவரது வார்த்தைகளின் உண்மையை உணர்ந்து, நான்கு அரிய சத்தியங்களை ஆழமாகப் புரிந்து கொண்டனர். அவர்கள் புத்தரை அடைக்கலம் கொண்டனர்.

ஆனால் மாகந்தியாவோ தான் அவமானப்படுத்தப்பட்டதாக நினைத்தாள். அவளது பெருமை சிதைந்தது. அவளது உள்ளத்தில் கோபமும் பொறாமையும் எழுந்தன. பழிவாங்க வேண்டும் என்று உறுதியெடுத்தாள்.

சில காலத்திற்கு பின்னர், மாகந்தியா கோசாம்பி அரசன் உதேனியின் முதன்மை மகாராணியானாள். அரச மரியாதைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவளது மனம் விஷத்தால் நிரம்பியிருந்தது. புத்தரை பழிப்பதற்கும், அவருக்கு எதிராக மக்களை தூண்டுவதற்கும், அவள் பணம் கொடுத்து வதந்திகளை பரப்பினாள்.

ஆனால் அவளது பழிவாங்கும் முயற்சிகள் அவளுக்கு அமைதியைத் தரவில்லை. அரசன் உதேனியின் மற்றொரு ராணியாக சாமாவதி இருந்தாள். அழகும் நற்குணமும் கொண்டவள். சமாவதியின் மேல் இருந்த  பொறாமையால் மாகந்தியா சிதைந்தாள.

சமாவதியின் பணிப்பெண் குஜ்ஜுத்தரா, ஒருமுறை மலர்களுக்காகக் கொடுக்கப்பட்ட பணத்தில் பாதியை திருடியிருந்தாள். ஆனால் புத்தரின் போதனையை கேட்ட பிறகு, ஸோதபன்ன நிலையை அடைந்து, முற்றிலும் மாறினாள்.

அவள் தம்மத்தை சமாவதிக்கும், அவளது தோழிகளுக்கும் பகிர்ந்தாள். அவர்கள் அனைவரும் ஆன்மிக ஞானத்தை அடைந்தனர்.

மாகந்தியாவின் வெறுப்பு அதிகரித்தது. ஒருநாள், அவள் சமாவதியையும், அவளது தோழிகளையும் ஒரு அறையில் பூட்டி, எண்ணெய் ஊற்றப்பட்ட துணிகளால் சுற்றி, தீ வைத்தாள்.

அந்த தருணத்தில், சமாவதி அமைதியாக இருந்தாள். அவள் தனது தோழிகளிடம் கூறினாள்:

“புண்ணியமிக்க சகோதரிகளே, நாம் இப்போது பிறவியால் வந்த மரணத்தை எதிர்கொள்கிறோம். இந்தத் தீக்கு பயப்பட வேண்டாம். தீய செயல்களைச் செய்தவர்கே இன்னும் மோசமான (நரக) தீ காத்திருக்கிறது. உங்கள் உள்ளத்தில் வெறுப்பு, கோபம், பழிவாங்கும் எண்ணங்கள் எழ வேண்டாம். நாம் நிப்பான பாதையை சந்தித்துள்ளோம். நாம் புத்தரின் மகள்கள். அவர் பாதையில் நாம் செல்வோம்.”

அவர்கள் உடல்கள் அழிந்தன, ஆனால் மனங்கள் அமைதியாக இருந்தன. அவர்கள் தேவர்கள் இடத்தில் மறுபிறவி பெற்றனர்.

அரசன் உதேனி, மாகந்தியாவின் கொடூரத்தால் அதிர்ச்சியடைந்தார். அவர் மாகந்தியாவையும் அவளது கூட்டாளிகளையும் கடுமையாகத் தண்டித்தார். மாகந்தியா இறந்தவுடன், நரகத்தில் மறுபிறவி எடுத்தாள்.

இந்த நிகழ்வை நினைவுகூர்ந்து, புத்தர் கூறிய  வரிகள்:

தம்மப்பதம் 21

Pāli: Appamādo amata padam – pamādo maccuno padam Appamattā na mīyanti – ye pamattā yathā matā

விவேகத்துடன் வாழ்வது அமரணத்திற்கான பாதை; விவேகக்குறைவானது மரணத்திற்கான பாதை. விவேகமுள்ளவர்கள் இறப்பதேயில்லை; விவேகமில்லாதவர்கள் இறந்தவரைப் போலவே.

தம்மப்பதம் 22

Pāli: Etaṁ visesato ñatvā – appamādamhi paṇḍitā Appamāde pamodanti – ariyānaṁ gocare ratā

இந்த வேறுபாட்டை தெளிவாக அறிந்த பண்டிதர்கள், விவேகத்துடன் வாழ்வதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். அவர்கள் அரியவர்களின் பாதையில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறார்கள்.

தம்மப்பதம் 23

Pāli: Te jhāyino sātatikā – niccaṁ dalhaparakkamā Phusanti dhīrā nibbānaṁ – yogakkhemaṁ anuttaraṁ

தியானத்தில் இடைவிடாது ஈடுபட்டு, உறுதியான முயற்சியுடன் செயல்படுவோர்,  நிப்பாணத்தை—பிணைப்பில்லாத உன்னத அமைதியை—அடைகிறார்கள்.

விவேகத்தின் மதிப்பும் விவேகக்குறைவின் ஆபத்தும்

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

இந்த வரிகளின் மூலம், புத்தர் விவேகத்துடன் வாழ்வதின் உன்னத மதிப்பையும், கவனக்குறைவின் பயங்கர விளைவுகளையும் வெளிப்படுத்தினார். விவேகம் என்பது நமது வாழ்க்கையை தம்மத்திற்கு அர்ப்பணிப்பது. அது நற்கடைப்பிடியுடன் (செய்யும் காரியத்தை கடைபிடித்தல்) வாழ்வது, ஞானத்துடன் ஆராய்வது, உடல், வாக்கு, மனம் மூலமாக தீய செயல்களைத் தவிர்ப்பது. கவனமுள்ள ஒருவர், மனத்தில் மாசுகள் எழுவதற்கு இடமளிக்க மாட்டார்.

ஒரு வறண்ட வைக்கோல் போரில் விழும் சிறு தீப்பொறி எளிதில் தீயை ஏற்படுத்துவது போல, பாதுகாப்பில்லாத மனம் மாசுகளால் எளிதில் சிக்கிக்கொள்ளும். ஆனால் கவனமுள்ள ஒருவர், அந்த தீப்பொறியை உடனே அணைக்கும் ஒருவரைப் போல தீய எண்ணங்களை உடனே நீக்குவார். அவர் மாசுகளுக்கு பயப்படுகிறார். இப்படிப்பட்ட ஒருவர் வாழ்க்கையை வெல்வார், பிறப்பு–இறப்பு சுழற்சியைத் தாண்டி, நிப்பாணத்தை அடைவார்.

விவேகக்குறைவு என்பது இதற்கு எதிரானது. கவனமில்லாத ஒருவர், தம் உடல், தோற்றம், செல்வம், சொத்துகள், மாடுகள், வாகனங்கள், பிள்ளைகள் ஆகியவற்றில் மனதை முழுமையாக ஈடுபடுத்துவார். அவர் தம் வாழ்க்கையை முழுமையாக இவற்றுக்கே அர்ப்பணிப்பார். யாராவது நிப்பாணத்தை அடைவதற்காக தம்மத்தை உண்மையாக பின்பற்றினால், அவரை இழிவுபடுத்துவார். அந்த கவனமில்லாதவர், நிப்பாணத்தையும் தம்மத்தையும் இகழ்வார், வாழ்க்கை என்பது மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பதே என்று நம்புவார். அவர் அடுத்த பிறவியின் விளைவுகளுக்கும், இப்பிறவியில் செய்யும் தீமைகளுக்கும் பயப்படுவதில்லை.

புத்தர் போதித்தார்: நான்கு அரிய சத்தியங்களைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்யாத ஒருவர், பிறப்பு–இறப்பு சுழற்சியில் முடிவில்லாமல் சிக்கிக்கொண்டிருப்பார். அவர் எவ்வளவு காலம் வாழ்ந்தாலும், ஒரு அழுகும் சடலத்துக்கு ஒப்பானவரே. ஒரு பிணத்தை சுற்றி தூய்மையற்ற உயிரினங்கள் (ஈக்களும் புழுக்களும்) சூழ்வது போல, விவேகமற்றவர்கள் மற்ற பண்பற்ற மனிதரை ஈர்க்கின்றனர். அவர்களின் உடல், வாக்கு, மன செயல்கள அனைத்தும் அசுத்தத்தின் துர்நாற்றத்தை வீசுகின்றன. 

ஞானிகள் இந்த வேறுபாட்டை தெளிவாகப் பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் விவேகத்துடன் வாழும் ஒருவர் - மிகுந்த அர்ப்பணிப்பின் மூலம் நான்கு அரிய சத்தியங்களை உணர்கிறார் - என்பதை புரிந்து கொள்கிறார்கள். அதேபோல், விவேகமில்லாத ஒருவர், தீயதைச் சேகரித்து, துயரத்திலும் தோல்வியிலும் இறக்கிறார் என்பதையும் புரிந்து கொள்கிறார்கள். அதனால் தான், ஞானிகள் கவனக்குறைவுக்கு பயந்து, கவனத்துடன் இருக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். அவர்கள் தம்மத்திற்கு தங்களை அர்ப்பணிக்கிறார்கள்.

நான்கு அரிய சத்தியங்களை உணர்ந்தவர்கள், அல்லது நிப்பாணத்தை அடைந்தவர்கள் அனைவரும் அதை விவேகத்தின் சக்தியாலேயே செய்துள்ளனர். அதனால் தான் ஞானிகள் விவேகத்தின் மீது  பற்றுக்கொள்கிறார்கள், விடுதலைப் பாதையில் தங்களை அர்ப்பணித்து மகிழ்கிறார்கள்.

அத்தகைய ஞானிகள், தியானத்தில் நிலைத்திருப்பவர்கள். அவர்கள் மனத்தில் மாசுகள் எழுவதற்கு இடமளிக்க மாட்டார்கள். அவர்கள் சமாதியை வளர்த்து, ஆழமான தியான நிலையைப் பெறுகிறார்கள். அவர்கள் முயற்சியுள்ளவர்கள், துணிச்சலுள்ளவர்கள். மிகுந்த முயற்சி மற்றும் ஞானத்தால், அவர்கள் மாசுகளின் பிணைப்புகளிலிருந்து விடுபட்டு, மரணமற்ற உன்னத நிப்பாணத்தை அடைகிறார்கள்.

இந்த கோதம புத்தரின் சாசனத்தில், நான்கு அரிய சத்தியங்களைப் புரிந்து கொள்ள நாமும் நமது வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்க வேண்டும். அது நமக்கு ஒரு பெரிய பாக்கியமாக கருதப்படும்.

***